پیمان 25 ساله با چین: قرارداد استراتژیک یا نقشه راه (فهرست آرزوها):

تفاهم نامه اولیه دو کشور 5 سال پیش و بدنبال اجرایی شدن برجام یعنی لغو تحریم های اولیه آمریکا و اروپا امضاء شده بود.

 در این 5 سال اخبار و گزارشات (اکثراً مبالغه آمیز و دروغ) درباره جزئیات قرارداد منتشر شده اند. (400 میلیارد دلار سرمایه گذاری چین، حضور نظامی در ایران، نصب دوربین های مدار بسته و ...).

دراینکه رژیم ایران وطنفروش و آماده حراج همه منافع ملی است شکی نیست. چین هم هیچ فرصتی را برای غارت سرمایه های دیگر کشورها از دست نمیدهد. فعالین سیاسی و مردم ایران نیز باید حداکثر هشیاری را داشته باشند. اما اگر سندی که دیروز امضاء شد، واقعاً یک پیمان نامه باشد (که من عمیقاً درمورد آن تردید دارم) در شرائط کنونی بویژه بدلیل تحریم های آمریکا (و لیست سیاه اف ای تی اف) غیرقابل اجراء است. کافی است به چند سال گذشته و روابط تجاری دو کشور و موانع موجود برای گسترش آن نگاه کنیم.

چین حتی از پروژه نفتی مشترک با توتال فرانسه که حدود دو میلیارد دلار بود بیرون کشید و حاضر به سرمایه گذاری در ایران نشد. بهمین ترتیب همه تفاهم نامه ها و حتی قراردادهای دیگر چینی ها در ایران نیز معلق یا تعطیل شده اند. گفته میشود که پیمان نامه 25 ساله بخشی از پروژه استراتژیک چین یعنی یک کمربند یک جاده است. کافی است بیاد بیاوریم که در چند سال گذشته چین صدها میلیارد دلار برای این پروژه بویژه در کشورهای منطقه و همسایه ایران سرمایه گذاری کرده ولی حتی یک دلار نیز حاضر به کوچکترین هزینه در ایران نبوده است. کشوری که از نظر جغرافیایی میتوانست مهمترین حلقه این پروژه باشد.

رژیم بصورت قاچاق و با تعویض چند باره کشتی به چین نفت میفروشد اما بین قاچاق با پروژه استراتژیک تفاوت زیادی هست. مهمتر از همه، رژیم ایران با سیاست های منطقه ای اش (که از آن دست نخواهد کشید)، جریان آزاد نفت، امنیت منطقه و کشورهای شریک چین (که بخش مهمی از پروژه کمربند هستند) را تهدید میکند. بنابراین چین نمی تواند با حمایت استراتژیک از رژیم، به پای خودش تیر بزند. به باور من، آنچه امروز امضاء شده یک نقشه راه است که در صورت فراهم بودن شرائط، اجراء میشوند. یعنی حواله به قیامت. 

اما هم چین و هم رژیم (و لابی های خارج از کشوری اش) هر کدام بخاطر نیازهای تبلیغی شان روی اهمیت این قرارداد سر و صدا میکنند. کافی است به اظهارات لابی رژیم نگاه کنیم که امضای این قرارداد خیالی را شکست سیاست فشار آمریکا دانسته و از بایدن میخواهد تا برای جلوگیری از اجرای قرارداد هرچه زودتر به برجام برگشته و تحریم ها را لغو کند. از طرف دیگر رژیم میخواهد به مردم ایران این پیام را الغاء کند که گویا با چین قرارداد استراتژیک بسته و آینده اش تضمین شده است. یعنی مردم را دلسرد و شرائط روحی جامعه را از قیام دور کند.

من بدلیل دروغهایی که در این چند سال در باره این قرارداد موهوم منتشر شده و به دلائل دیگر که بخشی از آنرا در بالا گفتم، به واقعی یا اجرایی بودن این پیمان نامه تردیدهای جدی دارم و آنرا بیشتر یک اقدام تبلیغی میدانم.

حسن داعی