یکی از معضلات جامعه ایران در زمینه حقوق زنان و تلاش برای ایفای آن، تلاش برخی فعالان این حوزه برای غیرسیاسی دیدن آن است؛ در حالیکه این مشکل از سر تا پا و به معنای دقیق کلمه، «سیاسی» است. یعنی بخش اعظم این مشکلات به حکومتی بازمی‌گردد که نگاه مسئولان عالی‌رتبه آن به زن، نگاهی ارتجاعی و عقب‌مانده است. رهبر جمهوری اسلامی، بارها و بارها تاکید کرده است «وظیفه» اصلی زنان، خانه‌داری و بچه‌داری است!
.
کافی ست به یکی از بنیادی ترین معضلات جامعه ایران یعنی مساله اشتغال زنان نگاه کنیم . طبق آمارهای خود حکومت بین سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۳ و در عرض ۹ سال، بیش از ۸۰۰ هزار زن شغل خود را از دست دادند. باز طبق آمارهای خود حکومت نزدیک به یک میلیون تن از زنان سرپرست خانوار، ناشناخته هستند و در معرض آسیب‌های اجتماعی قرار دارند. نزدیک به ۵۰ درصد از زنان فارغ التحصیل هم بیکار هستند و جویای کار. این‌ها همه آمار خود مسئولان جمهوری اسلامی‌ست.
گمان می‌کنید یک زن چگونه و چرا به تن فروشی روی می‌آورد؟ جز به علت فقر و فقر و فقر؟
از این روست که وقتی می‌بینیم یک حکومت به صورت عامدانه سیاست‌های خود را به گونه‌ای تنظیم می‌کند که بر اساس آن به زنان فرصت‌های بسیار کمتری برای حضور اقتصادی در جامعه می‌رسد، طبیعی ست که باید گفت مسئله زنان در ایران، مسئله‌ای کاملا سیاسی است. تلویزیون جمهوری اسلامی، «کارشناس» می‌آورد که در آنجا بگوید: «این دستور و خدا و پیامبر است که زنان استقلال اقتصادی نداشته باشند و وابسته به شوهر باشند»! آن وقت از جمهوری اسلامی انتظار حل مشکل زنان را داریم؟!
به نظر شما در قالب جمهوری اسلامی، می‌توان به حل مسئله زنان امیدوار بود؟
کارتون: برابری تعطیل/ کاری از مانا نیستانی
